چیپلت‌ها چه‌چیز‌هایی هستند

احتمالا شنیده‌اید که پردازنده کامپیوتر به‌عنوان مغز کامپیوتر شناخته می‌شود. پردازنده‌های جدید به جای یک چیپ یکپارچه، مثل لوب‌های مغز، از چندین چیپ تشکیل شده‌اند که به آن‌ها چیپلت گفته می‌شود.

چیپلت چیست؟

چیپلت‌ها بخشی از یک ماژول پردازشی هستند که در یک مدار مجتمع بزرگ‌تر مانند یک پردازنده کامپیوتری را می‌سازد. چیپلت‌ها این امکان را به‌سازنده‌هایی مانند اینتل و AMD می‌دهند تا به‌جای ساخت یک پردازنده با هسته‌های دل‌خواه روی یک قطعه سیلیکون، از چندین تراشه کوچک‌تر برای ایجاد یک مدار مجتمع بزرگ‌تر استفاده کنند.

چند چیپلت ‌که با هم در یک مدار مجتمع کار می‌کنند به‌عنوان ماژول‌های چند تراشه‌ای شناخته می‌شوند. پردازنده‌های رایزن، تردیپر و اپیک که براساس معماری ZEN شرکت AMD ساخته شده‌اند، نمونه‌هایی از محصولات حاوی چیپلت‌ها هستند.
چیپلت‌ برای این‌که همه‌چیز را در یک مدار مجتمع یکپارچه جمع‌کند به تراشه کنترل‌‌کننده I/O وابسته است.

چرا استفاده از چیپلت ضروری است؟

بر اساس قانون مور، تعداد ترانزیستور‌ها در یک مدار سیلیکونی یکپارچه تقریبا هر دو سال، دوبرابر سال گذشته می‌شوند.
این قانون شهودی، به‌نام یکی از بنیان‌گذاران شرکت اینتل نام‌گذاری شده است. این پیش‌بینی تقریبا در سال 1965 بیان شده و تا به‌حال 50 سال است که این قانون اثبات شده است. باتوجه به محدودیت‌های سیلیکون، پیشرفت نیمه‌رسانا‌ها در سال 2010 بوده و انتظار می‌رود تا سال 2025 اعتبار داشته باشد.
این موضوع باعث شده تا تولیدکنندگان نیمه‌ رسانا برای جایگزین سیلیکون به موادی مانند نیترید گالیوم توجه بکنند. با سخت‌تر شدن جاگذاری ترانزیستور‌های بیشتر روی یک قطعه سیلیکونی، بازدهی کاهش می‌یابد و محدودیت‌های سیلیکون مشکلات بیشتری را برای تولیدکنندگان ایجاد می‌کند. چیپلت‌ها یکی از راه‌‌های حل کننده این مشکل است.

ساخته نیمه‌رسانا‌ها دشواری بسیار زیادی دارد و چون پردازنده‌ها بر روی سیلیکون ساخته می‌شدند طرح‌های یک‌پارچه داشتند و در این طرح ساخت نقص‌های کوچک منجر به‌کاهش درصد تولید تراشه‌های بی‌نقص و فروش تراشه‌ها با هسته‌های کمتر یا حتی دور انداختن کامل‌ آن‌ می‌‌شود. هنگامی که چیپلتی معیوب باشد، می‌توان آن را با چیپلت دیگری جایگزین کرد و در نتیجه ضایعات کمتری نسبت به دور انداختن یا کاهش تعداد هسته‌های یک تراشه بسیار بزرگتر به همراه خواهد داشت.
تولیدکنندگان تراشه می‌توانند چندین چیپلت را در یک پردازنده واحد قرار دهند تا تعداد هسته مورد نظر را تشکیل دهند که این کار منجر به افزایش بازدهی می‌شود.

افزایش بازدهی تولید به‌معنای تراشه‌های بیشتر است.

تولید کنندگان می‌توانند از چیپلت‌ها برای دستیابی بهتر به‌ اهداف تولید استفاده کنند. در مقایسه با طرح‌های یکپارچه قدیمی که کل تراشه‌ را روی یک قطعه سیلیکون می‌ساختند، اسراف کمتری وجود دارد.
می‌توان این امیدواری را داشت که چیپلت‌ها به‌افزایش تولید و مقابله بهتر با کمبود تراشه‌ها، از کارت‌های گرافیک تا خودرو کمک کنند.

عرفان صابونیها